Er komen kleine wolkjes uit de uitlaten van rondrijdende auto's. Ja, het is weer zo ver. Het is koud genoeg om je adem te zien. Koud genoeg om over de speelplaats van de basisschool te wandelen en een luchtsigaretje te roken. (Ja, mama's en papa's. We hebben jullie wel stiekem zien roken in de tuin, onder de dampkap of op het balkon.) En deze keer kunnen ze er geen verbod op zetten. Of om treintje te spelen (visuele special effects inclusief).
Toen ik uit het examenlokaal stapte, gelukkig omdat het de laatste keer in 2009 zou zijn, slaakte ik een diepe zucht. Het is gedaan. Ik zag de waterdamp in de lucht ronddraaien en opvliegen. Ik sloeg m'n handen in elkaar en glimlachte. Het doffe geluid van m'n handschoenen en de winterlijke ademwolkjes doen me denken aan die tijd. Die tijd dat alles nog zo simpel was. Leren hoefde niet en de lessen bestonden uit glitters op papier plakken. Ik mis m'n oude vrienden wel maar moet toegeven dat ik ze vergeten ben of kwijtgeraakt.
Een vriendin van me zei ooit eens waarom ze de winter zo leuk vond. Ze vindt de dikke winterkledij en rode neusjes zo schattig. Nu we bijna in het hartje van dit koude seizoen zijn terecht gekomen, de bomen kaal zijn en een dikke laag sneeuw missen om hun te bedekken; de mensen sjaals, mutsen, wanten en handschoenen dragen, moet ik toegeven: het is inderdaad een schattig zicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten