Ode aan de dood

Ode aan de dood

maandag 24 mei 2010

Schets van de liefde #2

Er loopt een meisje door de straat. Ze zweeft, ze is gelukkig. Ze straalt, ze is gelukkig. Ze glijdt over de straatstenen met een onvergetelijke lach op haar gezicht. Haar ogen schitteren met het geluk van een verliefde ster. Ze dwaalt van straatlantaarn tot straatlantaarn, met een melodie in haar hart. Ze kijkt op naar de sterren en op naar de maan. Ze glimlacht en lacht het duister weg. Ze stopt leunt tegen een lindeboom en lacht. Een zuivere, lieve lach. Ze lacht de wereld weg en al de miserie erbij.

Er zweeft een meisje door de straat. Ze springt in het rond en klampt iedereen vast. Ze roept dat ze van hem houdt. Ze roept dat ze hem graag ziet en dat zij dat altijd zal doen. Ze schreeuwt het uit, want de maan straalt weer op haar gezicht. De sterren schitteren en de wereld is weer mooi. Ze huilt van geluk, uit liefde en onverklaarbare waanzin. Ze is verliefd.

Ze ziet er geweldig uit in het licht van een straatlantaarn. De regen danst om haar heen en de wereld draait maar door. Ze voelt het niet. Ze is gelukkig. Ze danst in de plassen en draait rond in de nacht. Ze zweeft, danst, springt en is gelukkig. De zon schijnt in haar hart en de maan schijnt op haar borst.
De tranen lopen van haar wangen en in de regen van de liefdevolle nacht. Ze is gelukkig, want ze denkt aan mij.

Schets van de liefde #1

We had loved each other for over 5 years. I knew your smile and you knew my tears.
I had kissed your lips and you had hold me in your arms. I had taken you home and you had showed me your charms. But time started to eat away the magic. You started to notice all my little flaws. The way I leave the toilet seat up. The way I clean up the house and actually succeed in making it even dirtier. But I still saw the sparkle in your eyes, the little glint, the fire, the love for a sentimental sap. So I carried on with acting out my childhood dreams, with you cleaning up after me. But months went by and your eyes died out. You didn’t look at me with a feeling of love and a feeling of motherly affection. You started to get annoyed by all the things I did wrong.

And now we’re here. You’ve introduced him to me, told me his name, said you’re sorry and told me you love him. So now, all that’s left me is a shot glass, a broken dream and a whole lot of memories.
I’ve taken you apart to talk to you, to tell you all the things you still need to know. I took you apart to tell you I love you and I’ll probably always will. You don’t want me to be sad, but you know that will have to happen. So just be quiet and listen to me, before you take off. I do appreciate the things you do for me. I’m safe in your arms and happy with your kiss. I’ve drowned time and time again in your eyes and your smile.

But I’m too late. I should have grown up sooner. Should have opened my eyes to see yours close in shame. So all I’ll sat now is… Love. Love him like you used to love me, but make sure it stays that way forever. Be happy. Promise me you’ll do everything you can to be that way. Care! Care for him, for you and for your future! I wish you love, happiness, affection and the sparkle to come back into your eyes. I see it when you look at him and that’s my cue. My time to go. I’ll drink and cry over losing you. But just as time eats away love, it will eat away the pain. So rest your head on his shoulders and look him in the eyes. Be happy, try to be, because I love you.

Eindtaak Godsdienst

Brieven aan Miriam – Lutgard Van Heuckelom
Ode aan de dood – Dries Magits

“Life is incredibly sad and insanely beautiful.” – Dries Magits

Brieven aan Miriam vertelt het verhaal van Miriam, een meisje met kanker, en hoe haar moeder haar lijden, haar revalidatie, haar herval en haar dood beleefde. Het wordt verteld aan de hand van de brieven van de moeder en enkele dagboekuittreksels van Miriam zelf.

In 2004 werd er bij mijn broer leukemie vastgesteld. Ook hij onderging een lijdensweg met chemo en transplantaties, herstelde dan, herviel na enkele maanden en stierf uiteindelijk op de afdeling Hematologie van het UZA op 20 ferbruari 2008.

De eerlijkste en meest oneervolle reden waarom ik dit boek heb gekozen is dat het een dun boek is. Een andere reden dat ik voor dit boek gekozen heb, is dat het geen spiritueel boek is. Ik sta niet kleinerend tegenover spiritualiteit, maar ik kan er mij erg aan storen. Mijn familie is heel werelds. Enkel mijn moeder is bezig met een soort hogere en affectievere kracht en zelfs dat in beperkte mate. Ik vind het prachtig dat anderen daar hun heil in kunnen vinden, maar ikzelf haal mijn kracht uit zaken die niet boven, naast of buiten de wereld lijken te staan. Wanneer anderen mij met hun visie van spiritualiteit confronteren, krijg ik al snel de indruk dat ze mij willen overtuigen hun visie over te nemen. Ik weet dat dit in de meeste gevallen niet zo zal zijn, maar zo komt het in de eerste plaats bij mij over. Waarom dat frustraties bij mij oproept is mee te wijden aan het feit dat die spiritualiteit zorgt voor een mooi beleven van de wereld, iets waar mijn visie lichtelijk tekort schiet. Het is dus eerder een vorm van jaloezie dan van minachting. Lijden zorgt vaak voor een verlies aan spiritualiteit, wat ook bij mij het geval was. Ik hoopte een gevoel van herkenning te vinden in de beleving van de wereld en hun situatie van of Miriam of haar moeder. Daarom dat ik dit boek heb gekozen. De derde reden en eveneens de reden die het meest bepalend zal zijn voor de rest van mijn taak is dat ik snel de vergelijking met mijn broer zijn lijdensweg en ziekte zag.

Zoals u ondertussen misschien al opgemerkt heeft, ga ik in deze taak proberen automatisch mijn gedachten neer te schrijven, mits enige filters voor slechte grammatica, grof taalgebruik en zinnen die mijn literaire esthetiek niet bevredigen. Deze vorm van nagenoeg filterloos schrijven heeft voor- en nadelen. Eén van de voordelen is het feit dat het een uitstekende manier is om aan bladvulling te doen. Alles moet neergeschreven worden, waardoor de alinea’s nogal langerokken zijn. De tweede reden is dat het een fantastische manier is om nieuwe relaties tussen het boek en het werk te vinden. Wanneer men zijn gedachten laat vloeien zullen er automatisch nieuwe inzichten ontstaan. Een nadeel van dit filterloos schrijven is dat het zorgt voor een warrige structuur, bijvoorbeeld dat deze paragraaf hier staat en niet in het begin. Een ander nadeel is dat het kan geïnterpreteerd worden als een manier om gewoon wat te lullen en mij niet te richten op het eigenlijke doel van deze taak. Ik kan u zeggen dat dit niet zo is en dat dit een meerwaarde kan geven aan mijn taak, maar hoe dan ook zal het afhangen van uw interpretatie van mijn taak.


Het boek van Van Heuckelom draait om het lijden van Miriam, maar ook over lijden in het algemeen. Het leven van een mens wordt getekend door geluk en verslagenheid. Het is de ultieme wisselwerking in de beleving van het leven. Hoe groter het geluk, des te harder men valt. En hoe harder men heeft geleden, hoe zoeter nieuw gevonden geluk wordt. Dat hoort bij de basis van het leven. Het is wanneer deze twee samenkomen dat we een diepere belevenis aan het leven kunnen geven. Wanneer we ons lijden kunnen aanvaarden en misschien zelfs een positief aspect kunnen toekennen, dan zullen we groeien uit dat lijden en zo een sterkere positie kunnen aannemen in de rest van ons leven. Lijden is een essentieel onderdeel voor persoonlijke groei. Ik vlucht dan ook nooit weg van lijden, maar laat het komen, onderzoek mijn eigen reactie erop en zie hoe het mij verandert, hoewel dit allemaal op een erg emotionele manier gebeurt. Maar wat als het lijden het laatste lijden is? Wat als we niet meer kunnen genieten van de groei die we ondergaan? De dood heeft veel gezichten en nog belangrijker veel interpretaties. Het is een jammerlijk iets, een verlossing, een straf, een gerechtvaardigde iets. De dood heeft duizend en één betekenissen, maar op zich is het neutraal. De dood is het einde van het leven. Een stilvallen van het lichaam. Of het daarna nog doorgaat in een ander leven, dat is geen onderdeel van de dood, maar van een spiritueel iets waar ik niet over ga uitweiden. Maar als we het lijden en de dood accepteren, halen we dan nog iets uit de groei die daar uit voortvloeit? Ja, simpelweg omdat in de korte periode die daarna nog rest een periode kan zijn van intense groei en van ‘vervolmaking’ van zijn eigen leven. Hij kan sommige zaken die hem nog resten, zoals familiale, amicale en amoureuze relaties, op een manier afsluiten die hij passend vindt. Wanneer die acceptatie er niet komt, kan er een verbittering opkomen die ervoor zorgt dat het leven dat men leidt niet wordt afgerond, of toch niet op een manier die zorgt voor een emotionele en innerlijke rust. En het is dan dat de dood zorgt voor een haast onoverkombaar verdriet. Wanneer we blijven zitten met een onstopbaar gevoel van tekortkoming. We zijn iemand kwijtgeraakt maar niet op een manier die enige vorm van soelaas kan bieden. Er ontstaan twee soorten gemis, het gemis van de persoon en het gemis van een degelijke afsluiting.

Mijn broer heeft ongelooflijk veel werken gemaakt, maar van heel weinig daarvan weten we wat zijn achterliggende gedachten waren. Zijn werken tonen vaak een fysieke handicap en het emotionele lijden dat daaruit voortvloeit. Mijn broer heeft een zekere fascinatie opgedaan voor dingen waar anderen liever van wegvluchten. De connotatie van pervers en ziek komt nogal snel op wanneer we fascinatie voor iets slechts gebruiken. Maar bij mijn broer was er alles behalve een pervers aspect. Hij heeft altijd met volste respect het lijden van deze mensen in zich op genomen. Hij zag de menselijkheid in het verdriet en in de tragedie die deze mensen doormaakten en putte daar een schoonheid die voor anderen niet zichtbaar is, omdat we ons focussen op de aandoening en niet op de persoon zelf. Bij mijn broer lag de klemtoon op de persoon en zijn persoonlijke groei en niet op de oorzaak van het lijden. Mijn broer besefte zelf ook hoe mensen zijn interesse als pervers en ziekelijk zouden zien. “It’s a thin line to walk...” Door zijn visie op lijden te veranderen, heeft hij ook zijn beleving van de wereld veranderd. Hij heeft schoonheid en een vorm van geluk gevonden in iets waar anderen voor vluchten. Op die manier heeft hij zijn lijden en dat van anderen naar zijn hand gezet.

Miriam heeft haar dood al vrij snel geaccepteerd. Ze heeft jaren gevochten voor haar leven terug op gang te zetten, maar wanneer ze uiteindelijk hervalt en zelfs terminaal is, kan ze niet anders dan de last van het herstellen van zich af te werpen en haar lot te accepteren. Dat was haar laatste groei. Ze zag in hoe haar leven zo zou eindigen. Ze nam afscheid van haar familie en haar vrienden en nog belangrijker van zichzelf. Ze heeft ingezien dat haar strijd gestreden is en dat ze enkele maanden van geluk heeft gewonnen maar dat het daar ophoudt. Ze heeft haar lijden een plaats gegeven en heeft zo rust gecreëerd voor zichzelf en voor de mensen die haar bijstaan. Ze heeft in een zekere zin haar lijden overstegen.

Ode aan de dood is voor velen van mijn familie zijn meesterwerk. Het toont het dode lichaam van iemand omgeven met een grijze vlakte. Het is een simpel werk met niet veel bijkomende versieringen. Het toont de rust maar ook het solitaire van de dood. Ondanks het feit dat de dood een onlosmakelijk gevolg is van het leven (buiten voor een bepaalde kwalsoort, maar daar ga ik niet over uitweiden) en dus iedereen hiermee geconfronteerd zal worden door de dood van een naaste of door zijn eigen overlijden, het verwerken van de gevoelens waarmee men geconfronteerd wordt gebeurt steeds door één persoon. In het leven staan we altijd alleen als het op emoties aankomt. We kunnen geluk delen maar hoe dit geluk wordt ingevuld hangt van persoon tot persoon af. De één is gelukkig omdat hij plezier heeft, de ander omdat ze samen plezier hebben en nog een ander is gelukkig omdat de ander het goed hebben. We kunnen samen gelukkig zijn, maar dat geluk is nooit hetzelfde.

Als we zelfs in geluk alleen staan, dan is de eenzaamheid van het lijden des te groter. Anderen kunnen troost bieden, maar die troost is slechts de katalysator voor het verwerkingspcroces. We voelen het lijden van de andere niet. We voelen dat hij droevig is, maar de essentie en de kern van het lijden weten we niet. We vergelijken altijd met lijden dat we zelf hebben meegemaakt. Zelfs als we niet op de moment lijden, zullen we alleen staan om anderen te helpen.
Die eenzaamheid komt duidelijk naar voren in het werk van mijn broer. De zwarte en grijze tinten tonen geen leven en geven een zekere hardheid weer. De eerste indruk die ik heb bij dit werk is een mengeling van angst en acceptatie. Mijn broer toont de dood niet als iets vrolijk of iets dat verheerlijkt moet worden. De zwarte vlekken die de vormen van het lichaam weergeven laten de angst en het droevige aspect zien van hoe hij de dood ziet. Naast hardheid, geven de grijze tinten ook een neutraliteit weer. Het is die neutraliteit waar de hardheid uit voortvloeit. Het feit dat het leven op zich geen duidelijke waarde kent, maar dat die compleet wordt bepaald door de beleving ervan, maakt het moeilijk voor ons te accepteren. Wanneer we de dood bekijken vanuit het standpunt van de natuur is de dood slechts een schakel, net als wijzelf.

Ik denk dat Miriam die neutraliteit heeft geaccepteerd en op die manier de dood zelf. Het zou dan zijn omdat ze zichzelf zag als slechts een schakel, dat ze zich kon wenden naar haar familie en vrienden en zich kon focussen op hun geluk en te proberen hen te steunen ondanks het feit dat zij degene was die binnenkort zou sterven. Ze heeft haar leven beoordeeld op een andere manier, een meer altruïstische manier. Ze heeft haar leven en haar laatste dagen beleeft op een manier die misschien wel het dichtste bij zuivere zelfopoffering komt. In plaats van haar eigen lijden voorop te stellen, heeft ze zich over haar terminale ziekte heen gezet en dat van haar naasten voorop geplaatst.

Die zelfopoffering doet mij aan mijn broer denken. Toen we op onze eerste echte gezinsvakantie waren sinds de diagnose lag ik samen met mijn broer in één ruimte in de caravan. We hadden nog niet zolang geleden het nieuws gekregen dat slechts één van zijn twee leukemiesoorten was genezen door de chemobehandeling die hij had ondergaan. We lagen allebei in ons bed en we praatte over hoe we de laatste jaren hadden meegemaakt. Op een gegeven moment zei hij dat hij het ongelooflijk moeilijk heeft gehad, maar dat hij altijd blij was dat hij het was die daar lag en dat hij steeds wat rust kreeg wanneer hij ons naar buiten zag wandelen.
Eén van de voordelen van het kiezen voor een werk van mijn broer is dat ik ook iets meer kan vertellen over hoe het werk gemaakt werd. Het lichaam dat je op de tekening ziet heet als ik mij niet vergis Gustav. Het was een lichaam gemaakt van isolatieschuim op een frame van ijzerdraad. Doorheen de maanden dat Gustav in ons huis aanwezig was, vond je hem regelmatig in de garage. Mijn broer schilderde op Gustav en sloeg er soms eens een paar spijkers in. Het was best een bizar beeld om te zien en soms erg hard verschieten wanneer je ’s avonds naar beneden ging om drinken te halen.

Je zou kunnen zeggen dat Gustav ook leed. Hij was het voorwerp waar mijn broer zijn inspiratie op botvierde. Net zoals de wereld de mens gebruikt als speeltuig. Maar die vergelijking klopt niet echt voor mij, aangezien ik niet in het lot of een bewuste macht geloof en er ook in de natuur geen scheiding tussen goed en kwaad is. Maar ik dwaal af. Gustav was een manier voor mijn broer om zich te uiten en waarschijnlijk ook wel af te reageren. Maar het belangrijkste is dat uit dat ‘lijden’ van Gustav iets is ontstaan dat zijn ‘lijden’ overstijgt. Er is een kunstwerk uit voortgevloeit dat plaats in deze wereld overstijgt. Net zoals dat het lijden van mijn broer heeft geleid tot een immense collectie aan tekeningen, schilderwerken, etsen, etc. die zijn plaats als schakel overstijgen en een grotere waarde hebben dan de beleving van het leven op zich omdat zij een zekere tijdloosheid hebben, die lijkt op die van herinneringen aan een overledene, maar die langer meegaat en zijn werk ook de kans geeft meer mensen te roeren dan dat de herinneringen ooit zouden kunnen. Ik wil hier niet het leven van iemand als iets kleins bestempelen, maar iets dat lijden overstijgt, overstijgt ook automatisch een essentieel onderdeel van het leven.
Ook het lijden van Miriam en van haar moeder werd uiteindelijk iets dat hun lijden overstijgt. Het boek ‘Brieven aan Miriam’ zal meer mensen helpen dan dat Miriam en haar moeder ooit zouden gekund hebben. Het feit dat zij hun verhaal verkondigen zorgt ervoor dat zij een meerwaarde geven aan hun lijdensweg. De menselijkheid, de emotie en de tragedie die in het boek voorkomen zorgen ervoor dat het boven het verhaal zelf staat. Het is niet meer de lijdensweg van één of twee personen, maar het gaat om een universeel gegeven dat iedereen meemaakt, ieders op zijn eigen manier weliswaar.
‘Ode aan de dood’ is een acceptatie van de dood. We vluchten er niet meer van, maar zien ze in het oog, bekijken ze, onderzoeken ze en besluiten dat ze erbij hoort. Het betekent een einde van veel dingen, maar wat we veel vergeten is dat het ook het einde betekent van veel negatieve dingen. Mijn broer heeft heel veel tegenslag gehad tijdens zijn behandeling en met momenten ook onnoemelijk veel geluk. Maar toen hij na zijn bloedtransplantatie overleed aan de kanker die ook die behandeling overleefde, kwam er een eind aan al die problemen. Het hield daar op en zou nooit meer terugkomen. Mijn broer was niet bang voor de dood. Hij was bang voor de kanker en wou niet weten of hij terug zou hervallen. Hij is overleden met het idee dat het kwam door zijn leverfalen, wat was opgekomen doordat zijn lichaam het nieuwe bloed afstootte. Het is die dood dat hij heeft geaccepteerd, niet de kanker.

Miriam heeft wel de terminale gevolgen van haar kanker geaccepteerd. Ze wist dat het door de kanker kwam dat ze zou overlijden. Ze heeft die doodsoorzaak in acht genoemen, bekeken, onderzocht en geaccepteerd. Ze heeft geen plaats opgeëist die haar niet gegeven was. Haar tijd was gekomen en dat heeft die ook met rust tegemoet getreden. Ook ‘Brieven aan Miriam’ is een acceptatie van dat lot. Haar moeder heeft haar kunnen laten gaan, met ongelooflijk veel leed, maar ze heeft haar niet krampachtig proberen vasthouden.Ze heeft zowat alles meegemaakt van de behandeling en het herval, ook al was dat dan niet dezelfde beleving als Miriam had. Ze wist dat het niet meer lang zou zijn en heeft haar dochter kunnen laten gaan, mede door Miriam in rust haar noodlot te ondergaan.

Maakt dat Miriam sterker dan mijn broer? Alles behalve. Hoewel hun situaties sterk te vergelijken vallen, is er één essentieel deel dat anders is, namelijk diegene die de situatie ondergaat. Mijn broer heeft een erg moeilijke jeugd gehad en heeft van daaruit bepaalde visies op de wereld opgedaan en is ook gevoelig geworden voor bepaalde zaken. Ook de gezinssituatie was anders bij Miriam dan bij mijn broer en zelfs enkele gebeurtenissen tijdens de behandeling waren bepalend voor mijn broer zijn visie over zijn ziekte. Ik weet echt niet veel van Miriam maar als ik van het boek uitga, dan was zij een erg andere persoonlijkheid dan mijn broer. Zij was actiever en meer lichamelijk ingesteld, terwijl mijn broer een meer observerend type was. Mijn broer heeft, net als ik, ook een sterke voorliefde voor en neiging tot melancholie, wat erg naar voren komt in onze liefde voor Tom Waits. Miriam stond vrolijker in het leven en was op bepaalde gebieden krachtdadiger dan mijn broer, terwijl mijn broer hoogstwaarschijnlijk wel doordachter zal zijn over bepaalde zaken dan Miriam. Ze zijn twee verschillende personen met twee verschillende werelden en ondanks dat zij heel gelijkaardig lijden hebben meegemaakt, zijn ze niet met elkaar te vergelijken, aangezien lijden –zoals ik hier al heb kapotvermeld- iets unieks is.
Het klinkt misschien erg onprofessioneel, maar ik ben er bijna door. Deze taak heeft op zich niet veel tijd gevergd, maar toch ben ik uitgeput. Niet omdat het veel nadenken was, maar waarover ik moest nadenken. Ik ben emotioneel kapotgegaan bij zowel het lezen van het boek als het neertypen van deze taak. Ik heb leren leven met het overlijden van mijn broer. Maar een mens kan met veel leren leven. Hij kan leren leven met geluk, met plezier, met alleen te zijn en met pijn. Ergens mee leren leven betekent dat je het een plaats hebt kunnen geven. En dat heb ik ook gedaan met het sterven van mijn broer. Hij is weg en dat voorgoed. Dat snap ik en daar vecht ik dan ook niet tegen. Maar er is een verschil tussen ergens mee leren leven en ergens niet van aangedaan zijn. De lijdensweg van mijn broer is ook voor mij een traumatische gebeurtenis geweest. Iets dat mij door een groot deel van mijn puberteit heeft gekatapulteerd. Het is dan ook niet meer dan normaal dat ik nog steeds momenten heb dat ik het gewoon even allemaal beu ben en even kapot ga. Het probleem bij deze taak was dat het maken ervan één groot moment was van melancholie en nostalgie. Maar ik heb wel nieuwe dingen geleerd over mijn broer en heb ook een dieper respect gekregen voor mijn moeder die net zoals de moeder van Miriam haar kind doorheen heel de behandeling heeft gesteund.

Ik weet niet wat deze taak concreet moest inhouden. Ik heb mijn gedachten hier de vrije loop laten gaan en heb neergetypt wat er in mij opkwam. Ik hoop dat dit is wat u verwachtte. Zo niet, heb ik iets geleerd over mezelf en over mijn plaats in deze wereld. Zo wel, dan heb ik iets geleerd en ook nog eens eductatief goed werk geleverd. Is het meer dan wat u verwachtte, dan kan ik alleen maar blij zijn daarmee. Wat het ook wordt, dit is een erg bepalende taak geweest voor mij en mijn houding tegenover mijn broer en mijn moeder.

“Art is temporary as it is eternal, so is life. Art is when a little girl drops her bowl of ice and doesn’t get a new one. Art is life and life is science.”
Dries Magits

Ademwolkjes

Er komen kleine wolkjes uit de uitlaten van rondrijdende auto's. Ja, het is weer zo ver. Het is koud genoeg om je adem te zien. Koud genoeg om over de speelplaats van de basisschool te wandelen en een luchtsigaretje te roken. (Ja, mama's en papa's. We hebben jullie wel stiekem zien roken in de tuin, onder de dampkap of op het balkon.) En deze keer kunnen ze er geen verbod op zetten. Of om treintje te spelen (visuele special effects inclusief).

Toen ik uit het examenlokaal stapte, gelukkig omdat het de laatste keer in 2009 zou zijn, slaakte ik een diepe zucht. Het is gedaan. Ik zag de waterdamp in de lucht ronddraaien en opvliegen. Ik sloeg m'n handen in elkaar en glimlachte. Het doffe geluid van m'n handschoenen en de winterlijke ademwolkjes doen me denken aan die tijd. Die tijd dat alles nog zo simpel was. Leren hoefde niet en de lessen bestonden uit glitters op papier plakken. Ik mis m'n oude vrienden wel maar moet toegeven dat ik ze vergeten ben of kwijtgeraakt.

Een vriendin van me zei ooit eens waarom ze de winter zo leuk vond. Ze vindt de dikke winterkledij en rode neusjes zo schattig. Nu we bijna in het hartje van dit koude seizoen zijn terecht gekomen, de bomen kaal zijn en een dikke laag sneeuw missen om hun te bedekken; de mensen sjaals, mutsen, wanten en handschoenen dragen, moet ik toegeven: het is inderdaad een schattig zicht.

Kerstmis in Wilrijk

Ik ben dit weekend gaan helpen bij een paar vrienden. Ze gingen verhuizen, dus ik dacht: "Ik steek een handje toe, want gedrag is toch niet zoveel." Na de enkele uren dat ik heb meegeholpen ging ik naar huis. Toen ik langs de Heistraat op de Bist aankwam was het al donker. Ze waren de kerstmarkt aan het opstellen. Dit jaar moest de markt wel een tiental meter opschuiven want de Bist wordt verbouwd/heraangelegd. Wel stond de Kersboom weer op z'n plaats. Zoals elk jaar heeft hij hier en daar een kale plek, maar hij is groot en groen. Maar dat is niet zo belangrijk voor ons kleine dorpje. Het draait immers niet om hoe groot onze kerstboom is (die toch al over de tien meter zit), maar om de sfeer met de vele kraampjes van menige jeugdbeweging en vereniging. Ook het podium dat net als altijd weer schuilt achter een groen-rood gestreept scherm staat boven boomnijd.

Oude herinneringen kwamen weer boven wanneer ik de witte kraampjes zag staan. Pannenkoeken van de chiro en Jenevers van de Scouts.
Maar het viel me langzaam op hoe vreemd het was om die boom daar te zien, in het midden van dat slagveld. Een grote groene berg met lichtjes eraan, naast bergen stof en lege containers. Er hangen valse sneeuwvlokken in de boom en aan de straatlantaarns rond de werf hangen kleine slingers. De sneeuw dit jaar is vervangen door een overal aanwezige laag van stof tot aan de KBC toe.

Ik ging verder en dacht terug aan die vrienden. Ze hebben niet veel, maar ze zijn gelukkig. Ze hebben een luidruchtig keffertje en een bange kater. Dat zijn hun belangrijkste bezittingen. Voor de rest zijn het vooral prulletjes die enkel waarde hebben voor diegene die het gekocht hebben. En nu verhuizen ze. Heel hun bestaan zal bestaan uit kartonnen dozen, dichtgetaped met bruine tape, en uit grote zakken. Ik denk aan hun kerstmis. Ze gaan geen grote familiefeesten of grote diners. Familie hebben ze niet echt meer en de meeste vrienden zijn hen vergeten. Tegen dat ik voor mijn huis sta, denk ik terug aan de kerstmissen die ik heb gehad. Veel cadeaus en chique tafelbekleding.

Kerstmis is geplant op een oud Keltisch feest om het einde van de winter aan te duiden. De Kerk heeft er de geboorte van Christus opgeplakt. Nu is het voor velen een commercieel feestje. De meeste kinderen hopen op grote cadeautjes, de meeste ouders pronken met hun eten en servies. Vooral ouderen geloven nog in de christelijke waarde. Coca Cola heeft gigantische trucks die door het land reizen en de wereld zit vol met kerstmusicals. Die vrienden vieren hopelijk Kerstmis wel om de gezelligheid. Desnoods zelfs in het ziekenhuis wanneer weer één van hen in het ziekenhuis wordt opgenomen.

Maar ik ga niet zeggen dat we allemaal hebzuchtige monsters zijn. We vieren natuurlijk ook nog allemaal samen dit feest. Samenhorigheid is nog belangrijk en gezelligheid bepaalt nog grotendeels ons geluk tijdens deze periode. Probeer dan ook het zo gezellig mogelijk te maken. Dat kan overal. Zeg dag tegen de vreemde op de straat (en de straatveger in de Abdijstraat die ook altijd dag zegt tegen iedereen die hem voorbijwandelt 's morgens vroeg). Want ze raken meer en meer afgezonderd van omstaanders. We zijn deel van ons gezin en onze vriendengroep, maar verder dan dat reiken onze contacten niet. Wees niet bang om naast iemand op de bus te gaan zitten en kijk mensen niet raar aan als ze eens een babbeltje willen slaan. Deze grote wereld is van iedereen, deel hem dan ook. En deel ook je liefde. Want er zijn meer mensen die je liefde verdienen dan je denkt.

Zalige Kerst en Gelukkig Nieuwjaar!

Kunnen gerbils eigenlijk dromen?

Een paar gerbils liggen boven ons rustig te slapen, of dat proberen ze toch. Degene die we Lincoln hebben genoemd heeft zich bovenop Dolly gelegd. Het lijkt wel of hij (want ja, we hebben ze zelfs een geslacht naar keuze gegeven) haar beschermt. Ze hebben een hele avond in de spotlight gestaan, letterlijk. Hun glazen terrarium was echt een klein woestenijtje.

Nu het 1 u ’s nachts is en de droomavond ten einde loopt, kan ik niet anders dan mezelf even kwijt te raken in mijmeringen die van onbekende oorden van mezelf komen. Ik zit aan de tafel waar nog even geleden onze kleine vriendjes stonden. Over me zit een oververmoeide Gert-Jan, die langzaamaan de oerbron van al z’n gedachten niet meer kan indijken. Het onderbewuste is groot, heel groot. We kunnen er compleet in verdwaald raken en misschien zelfs nooit meer terugkomen. Dromen zijn de foto’s die we toegestuurd krijgen van onze oude ik in dat verre vakantieoord. Lincoln-6-Bravo (zijn volledige naam) waakt over de lieve Dolly, maar ook hij zal uiteindelijk toegeven aan de roep van Morphus. Zijn kleine oogjes zullen dichtvallen en zijn waakzaamheid zal verglijden. Hij gaat van de woestenij van zijn kleine glazen terrarium naar de woestenij van zijn oneindig grote, mistige onderbewuste. Dat hebben wij ook geprobeerd. Om even verder te denken en dichter bij onszelf te komen. Het bizarre is dat ons onderbewuste meer bovenkomt wanneer we niet deftig kunnen nadenken en onze psyche gewoon niet meer echt de moeite wil doen om ons onderbewuste tegen te houden. Vermoeidheid is de simpelste weg naar die verborgen wereld.

Dus wees moe en wees jezelf.

Er is iets met ’s avonds schrijven. De woorden komen moeilijker, maar zijn puurder dan overdag. De mentale filter van het wakker zijn maakt het schrijven gekunsteld. Als je te moe bent om je impulsen te weigeren, verandert wel degelijk je schrijfstijl. Ben ik nu vervormd? Ja. Ben ik nu niet mezelf? Goede vraag. Voor dat ik daar op kan antwoorden, moeten we die eeuwenoude vraag stellen. Wie ben ik? Kort gezegd: Geen enkel idee. Simpel gezegd: Willem Magits, 18 jaar, man, student Humane Wetenschappen, zoon, broer, stiefbroer, neef, vriend. Maar is dat genoeg? Is dat een beschrijving van mijn persoonlijkheid? Als we mijn definitie van waarheid toepassen moeten we zien of fysische elementen, persoonlijke interpretatie en sociale consensus overeenkomen. Biologisch gezien ben ik een 18-jarige man en zo ziet de wereld me ook, maar verder kan ik me niet uitspreken. Ik weet niet hoe iedereen me ziet en na deze avond ben ik zelf niet meer zeker hoe ik mezelf moet zien. Kennen Lincoln en Dolly zichzelf? Weten zij duidelijk te zeggen wat Dolly Dolly maakt en wat eigen is aan Lincoln? Ons onderbewuste leidt ons en als we het willen begrijpen, raken we enkel verward door onszelf. Dus ik zal het maar laten rusten en zien hoe het me vergaat. Maar alvast bedankt aan de leerkrachten en leerlingen die de droomavond mogelijk hebben gemaakt.

A foreign affair

It was in sweet New Orleans. New Orleans, where fools go to die and be reborn in a new man, only to find that over time he falls back down again. The same old fool, the same old heart. All thanks to Mardi Gras
I went to the night club with an old friend of mine. It was, as always, loud music, young people being drunk and most of all, really not my thing. I dropped my friend off and waited for him to get drunk and pick up girls. I then left him and went outside for a drink. I found a small café and sat down at the bar. I ordered a cup of mint tea and warmed myself. Looking around I saw 3 elderly men and an older woman playing cards, some construction workers smoking cigarettes and drinking through the night, a man sitting in the back reading a book and a waitress bringing around glasses of whiskey, beer and wine. I turned back around and noticed the bartender walking back over to me.

"The name's Frank." he introduced himself. "William." I replied, shaking his hand. "You're not from around here, are you?" he asked with one eyebrow lifted. The wrinkles on his forehead caught my attention. I was wondering how old he was as I answered. "No, I'm not. I'm on vacation with a friend of mine. We flew over from Belgium last night." "Belgium, that's in Europe right?" I nodded conformingly. "Yeah, my wife loves your chocolate. Your capital is Bruges right?" God, I hate it that ignorance. Make one movie in a city and that city is automatically and immediately promoted to the capital of its country. "No, it's Brussels.", I replied, obviously agitated. "So where's your friend now?", he asked. "By now, he's probably scoring some chicks in the local club here. I last saw him talking to a leggy blonde at the bar." "Why aren't you with him?" "Those kind of places aren't my thing.", I replied. "I'd rather have a nice and quiet bar in a dark alley than a loud and crowded club." "Amen to that!", Frank replied. "Well, son. Welcome to the city. Welcome to New Orleans." I smirked and laughed at this old bartender as he stood there with his arms high and wide. Frank walked away to help some other costumers. I stared out of the window and wondered about my friend and how he was doing. A few doom scenarios popped into my head, but I quickly discarded them, convincing myself he could take care of himself.

A girl walked in and sat down at the other end of the bar. I checked her out and try to take up every little detail. She had long brown hair that covered her shoulders as an autumn blanket. She was wearing a dark red overcoat and a brown scarf. She was wearing tight black jeans that beautifully brought out her legs and thighs. I caught only a glimpse of her eyes and lips, but even then I could see how intoxicating they were.
I found myself staring at her so I abruptly turned my head, hoping she didn’t notice.
Frank walked over to her and they started chatting. Out of the corner of my eye, I saw them waving from time to time. At a certain point I noticed that Frank was pointing at me and that the girl turned her head to look at me. I acted like I didn’t notice and kept staring into my tea. Frank walks away from the girl and starts to wash some glasses. I was looking out the window when she sat down next to me. I heard a soft, soothing voice behind me. “Hey...” I turned around and saw her beautiful brown eyes. I stopped thinking for a sec as I gazed into them. I slowly answered. “Hey, how are you?” “Fine. And You?” “I’m doing okay. So what’s your name, might I ask?” “The name’s Alice.”, she replied. “Alice Waits. And yours?” “William.” I said, while offering my hand. “William Magits.” She was surprised at first, but then shook my hand. I felt her soft skin and looked at her slim fingers. Slender but not bony. It was the hand of a girl that takes pride in her appearance, but isn’t arrogant or posh. Everything about her gave me this impression. She cared for her clothes and body, things I often forget I must admit. “So where are you from, William?” “Belgium. I’m on vacation with an old friend of mine. We’ve just graduated from high school so we decided to come to New Orleans to see where Jazz was made.” “Well, welcome I guess.” “Thanks” “Belgium...Belgium...isn’t the Belgian capital Antwerp?”

We had seated ourselves at a table in the back next to a window and talked all night. She told me about all her favourite spots in New Orleans. The street behind the church, the little café at the end of the main street and her hide-away on top of the old movie theatre. She talked about her little brother who was trying to do everything she did. About her singing career and her gigs in several bars in New Orleans. As time went by we had switched from mint tea and hot chocolate milk to wine and whiskey. We discussed all the topics that come to mind with small talk. The weather, school, health, politics and family. And evidently we ended up at the topic everyone wants to discuss. Love. She told me about her last relationship and how that ended because her boyfriend winded up in bed with another girl. He broke her heart, but accepted that he had fallen in love with this other girl.

“It was a Saturday night. I came home from going out with some friends and when I entered the bedroom I saw him on top of this blonde haired girl. I stormed out the door and just started walking beneath the street lights. I cried the whole time, not caring about what others were thinking. I eventually ended up in a bar, where I started drinking. It was almost closing time when the bartender walked over to me and asked what was wrong. I told him the whole story, from how I met him to what had happened. He didn’t say a word during. He just listened. He stayed with me until the morning light came through the windows. He didn’t force me to talk. He let me decide what I said and what I didn’t. And in the end, I felt relieved. The weight on my heart had been lifted and I could think freely again.” “That must have been some bartender.” “He was. And he still is.” “You really should take me to that bar. I’d love to meet that guy.” “You already did. Frank was the one that helped me through that night. He made sure I saw that morning light. Ever since that night, he has tried to help me find someone who’ll treat me right and won’t ditch me for any other girl. And that’s why he told me to come and talk to you.” “Me?” “Yes, you. He told me that you’re a calm and mellow guy and that I should certainly come talk to you and welcome you. And I’m definitely not sorry about doing so.”
I looked at Frank and silently thanked him. We decided to leave. I proposed to walk her home, seeing a city at night isn’t the place to be for a girl like her. She said yes and so we were on our way. We strolled down some streets and talked about the vacations we had had. She told me she always wanted to go to India for several weeks, because of its diversity. We eventually ended up at her doorstep. The porch light sprung on.

“This is it.”, she said, pointing at a house with a large brown door. We walked up a small flight of stairs, ending up right in front of her house. “Thanks for the wonderful evening.” ”You’re welcome.”, I replied with my hands in my pockets. “I’m really glad Frank told me to come and talk to you.” I start to blush and look down. “Mind if I come in for a cup of coffee?”, I asked softly, tilting my to look into her eyes.”Make it a whiskey and we’ve got a deal.” I smirked and looked up. “Alright, a whiskey then.” We both smiled as she led me into her house.

The following hours we talked about our hopes and dreams, eventually falling asleep on the couch in each others’ arms to the sweet melody of “P.S. I love you”. The next couple of days we went sightseeing and every night we went to Frank’s bar. The end seemed years away and yet every night we were overcome with the knowledge that I would be leaving soon and every time there was Frank to pull us through. We spent most of the nights at her place and would meet up with my friend in the afternoon. We went to some clubs together and almost every night my friend scored some other chick. As they went to the hotel, we went to Alice’s.

It was my last night in New Orleans. I hadn’t heard from Alice the whole day. I went to Congo Square with my friend, as a last homage to the birthplace of Jazz. Evening was coming up and the moon slides into place. It seemed that Alice wasn’t coming that day. So I went to see Frank. I sat down and ordered a whiskey. The bar was empty and the streets were dead. My friend had gone back to the hotel room to pack.
I stared down into my glass, drowning in sorrow, before drowning in the liquor itself.
After a while Frank walked up to me and we started talking.

“Well, if it isn’t one of the two love birds. Where is Alice?” I kept staring into my shot glass and answered: “ I don’t know, Frank. I don’t know. I’m leaving tomorrow and I haven’t seen her all day.” Frank looked at me, worrying, and stayed silent. “ We’ve had the most wonderful two weeks of our lives and now she won’t even come say goodbye. Hard or not, you at least come and say goodbye to the one you love.” “She just got her heart broken, son. Maybe she’s afraid meeting you will break it again.”, Frank answered softly. I started to feel like a fool for not thinking of that, but that self-pity quickly turned into anger. “But what about my heart? I’m leaving a lover too. And I don’t even get the chance to bid her farewell. That’s just cruel. I mean how can she do that to me?” Frank started shaking his head and walked away, deciding that I was lost for reason.

I ordered one glass after the other, but because my mind was full of sorrow and remnants of her, the glasses emptied slowly. I only looked up from my yellow mirror to search for Frank or to see Alice come in every time the door opened, which resulted in disappointment every single time. Hours passed, people entered and left. But only Frank and I stayed, like figures from ‘Nighthawks at the diner’. Everyone had left and Frank was putting the chairs onto the tables. I had been talking continuously, reminiscing about all I had discovered in New Orleans, sometimes remembering in pain and sometimes in nostalgia. I was just telling the story of how we went to her place after going to a theater, when the bell of Frank’s bar rang one more time.

I slightly turned my head to see her walk in, wearing her red overcoat. Frank was wondering how this would turn out, as she stood there, completely still, and looked at me. She seated herself next to me, facing me. She wanted to say something, but didn’t know how to start. So I opened for her: “You’ve come to say you’re sorry. To say you shouldn’t have stayed away, but come and spend my last day of New Orleans with me. But the pain and sorrow, that comes with all goodbyes, was too big. And you hope I can forgive you. Well, the problem is: the day has passed, so sorry is too late and I’m leaving in a few hours, so you’ve missed your chance. So why don’t you just say goodbye and walk right back out of here, because I don’t know if I can forgive you.” She just sat there and listened. She didn’t interrupt me or even made a sound. She just waited and listened. And when I was done talking, she looked at me and at the glass in my hand.

“I really have come to ask forgiveness, because I wasn’t there for you. But not because of the reasons you’ve told me. I’ve no problem with saying goodbye. I’ve done it enough to cope with the pain. I couldn’t come because you’re different. You aren’t like any other guy I’ve met. In a way, you gave me back some hope for men. And I couldn’t come, because…saying goodbye to you, would mean saying goodbye to that hope. But I’ve noticed that even if you’d go, the hope won’t die out. And that’s why I’m here. To thank you and say goodbye. Hope you can forgive me.”

It was cold that morning. The cats were running into old buildings for shelter and everyone was wearing a scarf. But we didn’t notice the cold. Alice and I were still sitting at the bar, reminiscing about our time together. Frank didn’t say a word but just came over to refill our drinks when we asked him too. He even put on our song. The sun had come up and New Orleans was throwing off her night gown. Frank eventually came over and told us it was half past 9 and that I should be leaving to catch my plane. Alice and I looked at each other and went off to my last few hours in New Orleans.

We met up with my friend at the hotel and went to the airport. We went to the check-in stand and that's we’re we had to say goodbye. “Goodbye, Arne!” Goodbye, Alice!” Arne checked in and left me and Alice alone for a few minutes. “So I guess this is it huh?”, I said softly. “Yep!”, she replied. We both stayed silent for a few seconds. “I”ll always miss you, you know.” “I know baby and I’ll miss you.” “Alice?” “ Yeah?” “Be happy for me, please. Find someone right for you and do everything you can to be happy together.” She smirked and shook her head. “I’ll try, William. I’ll try” She gave me one last kiss and then I had to check in. I looked back one last time before boarding the plane to Brussels and to somewhere far away from the girl I love.

And now every time I go to a bar, I drink a mug of hot chocolate milk in her honor. And every time I hear Lee Morgan play that song, I look at the door, hoping she will enter and capture my heart all over again. And if anyone asks if I still miss her, I say no. I never show the scar she left me with. Only in my song, my poem and in the middle of the night, I show it. As a sign of my courage and my victory. As a sign I dared to love, knowing it would end very soon.

Ode aan de leugen

Waarheid is subjectief, dat weten we nu al. Maar we accepteren een waarheid enkel als ze is gebaseerd op echt bestaande situaties of elementen. Leugens worden afgekeurd en worden gezien als een zonde. Maar wil de mens niet belogen worden? Is hij niet gelukkig in een fantasie, die de werkelijkheid verhult of zelfs overstijgt? Bestaat er een god of is het een manier om samenlevingen te regelen? Beiden worden aanvaard als waarheid en dat zijn ze ook. Maar net als elke mening of elke interpretatie van de werkelijkheid of situaties, zijn ze waar en gelogen. Interpretatie is één van de mooiste factoren in het menselijk bestaan. De realiteit wordt bepaald door enkele factoren. Er is een grondslag, de materiële wereld. Maar belangrijker dan die grondslag is de interpretatie daarvan. De materie op zich heeft geen zin. Het is pas wanneer deze door iemand wordt geobserveerd en gezien als mogelijk werktuig of zelfs gevaar, dat deze materiële wereld een doel krijgt, een reden tot bestaan.

Hallucinaties zijn een voorbeeld van hoe subjectief een realiteit kan zijn. De persoon die ze ondergaat beziet ze hoogstwaarschijnlijk als een waarheid. Het feit dat anderen deze visioenen niet hebben, dompelt zijn realiteit niet als onbestaand. Een witte bus kan in een hallucinatie groen worden, maar maakt dit de groene bus een leugen? De benaming van kleuren is ook artificieel en taal is op zich een pure subjectieve structuur. Wij hebben een kat een kat genoemd, maar wie zegt dat het geen hond is? Alle mentale aanpassingen die we hebben gemaakt in de realiteit kunnen bezien worden als een grove leugen en een absolute waarheid.

De mens wil belogen worden, maar enkel en alleen als dit niet afdoet aan zijn eigen realiteit. Elk fictioneel verhaal is een leugen. De situaties zijn ontstaan in de dieptes van de schrijver zijn geest. De personages, alhoewel deze in alle toevalligheid overeen kunnen komen met mensen in de echte wereld, zijn niets anders dan fabricage en samenraapsels van kennissen, familie, stereotypes en literaire/poëtische inspiraties. Muziek net hetzelfde, alle liedjes die niet autobiografisch zijn, zijn ook creaties van een mens, een artiest. Het zijn verhalen op muziek en ze doen ons lachen, huilen of de pijn relativeren, maar ze zijn leugens niet te min. Bijna elke vorm van kunst is een interpretatie van het dagelijks leven, van de geschiedenis en van wat misschien nog komen kan. De leugen staat aan de basis van zowat alle meesterwerken, alle eendagsvliegen, alle amateur-hartenbrekers en alle rebellen. We gaan naar toneelstukken voor de kunst en voor belogen te worden. Om in een andere realiteit te belanden. Om ergens te komen waar we nog nooit zijn geweest en misschien zelfs nog een wijze les te leren gedurende. In alle contradictie leren we levenswijsheden die passen in onze realiteit uit de leugen van een ander.

De waarheid verkondingen is makkelijker dan het vertellen van een leugen. Morele druk, angst voor sociale gevolgen en het bedenken van de leugen zijn complexer en sterker dan zeggen wat iedereen uit zichzelf kan vaststellen. Een oplichter of welke leugenaar dan ook, zijnde professioneel of amateuristisch, gaat een grotere taak aan dan iemand die de waarheid vertelt. Het quasiwaterdicht maken en het behouden van de consistentie van de leugen doorheen de periode dat zij aan bod komt, vragen een doorzettingsvermogen en het onderdrukken van negatieve gevoelens vanuit het geweten.

Mensen lezen boeken, luisteren naar muziek, kijken naar kunstwerken en beseffen dat ze iets in zich opnemen dat niet strookt met de materiële wereld hoe ze toen was, hoe ze nu is of hoe ze misschien ooit zal zijn. Ze voelen zich niet belogen omdat ze de leugen opzoeken. Ze zoeken naar iets dieper of naar gewoon entertainment. We willen belogen worden. We willen ontsnappen uit de realiteit die we kennen om te leren omgaan met diegene waar we ons in bevinden. We willen weten dat er nog andere dingen zijn.

Het paradoxale is dat we dit soort leugens veredelen, terwijl we leugens in het dagdagelijkse leven meestal niet dulden. We voelen ons bedrogen, worden kwaad of zelfs verdrietig. Kunst kwetst ons niet omdat het niet direct op ons persoonlijke leven invloed heeft. We zoeken die leugens op en we stellen vertrouwen in auteurs, zangers en kunstenaars om ons die leugens voor te schotelen. Terwijl we van vrienden en familie verwachten dat zij ons de waarheid vertellen. Maar wat dan met leugentjes voor bestwil? Willen we dan ook niet in het dagelijkse leven voorgelogen worden? Of hebben we liever constante waarheid? Leugens houden ons in stand. We leren te relativeren, vergaren antwoorden en geven houvast en geborgenheid aan anderen. De leugen is één van de oudste machten van de beschaving. Het controleert levens en hele gemeenschappen, soms zelfs hun wereldvisie veranderend en hun geweten sussend.

De mens heeft leugens nodig om zichzelf te zijn en om de wereld aan te kunnen. Ik vloek niet op leugens. Ik moedig het aan. Het is een kunst om ze vol te houden en vraagt veel meer moeite dan het gewoon geven van de waarheid, al geeft ons geweten dit anders aan.

Monoloog


De monoloog die ik deels tijdens Pix Matiné heb opgevoerd.

P.S. I love you - Lee Morgan

Ik ben op zoek naar iedereen die ik vergeten ben.
Naar het meisje dat hier woonde
En de jongen aan het einde van de straat.
Zijn zij nu ook groter geworden?

Zijn zij nu ook wijzer geworden?
Of zijn ze zoals mij naïef gebleven?
Weten zij wel waar het hart voor dient?
Of slaat dat van hun ook altijd maar op hol?

Wandelen ze nog door mijn straat als de zon buiten schijnt?
Of vind je ze ook alleen als het donker is?
Worden zij wel verliefd?
Of liggen zij 's avonds ook alleen in bed?

Zien zij de zon wel opkomen?
Of leven zij ook in het licht van de maan?
Weten zij wel wanneer kindjes moeten gaan slapen?
Of weten zij ook hoeveel sterren er altijd aan de hemel staan?

Weten zij wel dat drinken niet mag?
Weten zij wel dat roken je gezondheid schaadt?
Weten zij wel dat geld belangrijk is?
Weten zij wel wat familie en vrienden zijn?

Of wenen zij ook wanneer hun glas leeg is?
Of schrijven zij ook met bloed in het licht van hun laatste sigaret?
Betalen zij ook nog elke barrekening af?
Of weten zij nog wel waar hun familie woont?


Het is vreemd hoe jaren voorbij gaan en niemand het merkt. Alles en iedereen verandert. Je vrienden worden ouder en wijzer, maar niemand merkt het. Je staat gewoon op een dag op en dan ben je het. Jezelf, maar dan anders. Je hebt een litteken meer en hebt nog een les geleerd.

Niemand merkt dat je het leven trotseert en daar in slaagt. Want dat wordt van je verwacht.

Je slaat in het leven of anders word je een outcast. Je bestaat niet meer. Je bent een zwerver. Je bent vuil. Je bestaat uit niet meer dan het afval van wat ooit iets was. Een bijproduct van het mens worden. De fabricagefout van de maatschappij. Ze gooien je uit hun vriendenkring.

Af en toe is er een ziel die je helpt, niet uit naastenliefde of toch niet enkel alleen daarom. Mensen helpen anderen in een instinctieve drang naar zelfbevrediging. Mensen moeten af en toe een ander helpen om zijn geweten te zuiveren, als dat al gaat.

Ik ben veel van mijn vrienden verloren en ik moet bekennen dat ik veel van hen gewoon ben vergeten. Hun naam, hun adres en of ze een ziekelijke obsessie hadden met vrijwilligerswerk uit moreel zelfbehoud. Mensen verdwijnen gewoon uit je leven. Je beste vrienden uit de lagere school. Ze gaan over naar het middelbaar en verdwijnen daar. Ieders in een eigen queeste. Ieders in hun eigen manier op zoek naar hun einddoel, dat voor allen hetzelfde is. Slagen in het leven en niet meer worden dan het toppunt van het maatschappelijke kunnen. En het enige waar we cultureel panisch voor zijn is die outcast worden die we allemaal zo vies vinden.

Iedereen wilt dat je voldoet aan de verwachtingen van de maatschappij. Maar in die reis naar het kapitalistisch beeld van geluk, verliezen we vaak de menselijke waarden en wat de individu zelf wilt. Sommigen leggen de prioriteiten in hun leven anders. Hebben waarden niet direct het beeld van de maatschappij volgen.

Er ontstaan conflicten met wat we willen en wat ze verwachten. We staan in een tweestrijd die ons individualisme oproept en ons kuddegevoel versterkt. De maatschappij zet individualiteit hoog in het vaandel, maar haalt deze weg door ons te proberen leiden. De verwachtingen worden ons doorgegeven en anders handelen wordt negatief bekeken.

Zijn de waarden van de individu onbelangrijk? Zijn wij niet meer dan een radar van de maatschappij die enkel maar moet meedraaien zoals men verwacht?


Changes – Tupac Shakur

De mens wordt oud om wijs te worden.
Met ervaring als vriend en vijand.
Liefde en Haat zijn gekend.
Hij leert wat werken is
En geniet van zijn jeugd
Maar Wijsheid blijft uit met de jaren.
Kinderen voeren geen oorlog
En drank blijft illegaal voor de jeugd.
Wetenschap voor wapens
En regeringen voor armoede.
Stilaan houdt de wereld op met draaien.
Tot slechts de essentie blijft bestaan.
Liefde, Haat en verloren ervaring
Als Kind, Tiener en volwassen man.


De leerplicht werd in 1901 ingevoerd. Kinderen vanaf een zekere leeftijd worden wettelijk verplicht te leren. We worden verplicht kennis op te doen die in onze maatschappij essentieel is.

Er is echter andere kennis die niet in het leerplan staat. Dingen die we zelf moeten ontdekken. Seks, drugs, liefde, geluk en meningsvorming moeten we zelf leren begrijpen en ernaar te handelen.

Veel van de dingen die we er inboren wanneer we op kleine stoelen zitten te luisteren, zijn dingen die we later zullen vergeten. De bodemsoort van de Voerstreek zal niet decennia lang in mijn geheugen gegrift blijven.

We focussen ons op kennis die de wereld helpt, maar vergeten het individu te helpen met zijn vragen.

Maar ik ben hier niet gekomen om enkel af te breken. Ik geloof nog in liefde, in geluk, in vriendschap en in het leven zelf.

We leren uit wat het leven ons biedt aan tegenslagen. We leren te genieten van de goede momenten en om te gaan met slechte dingen. Liefde en vriendschap leren ons delen. We leren ons open te stellen voor anderen. En liefdesverdriet leert ons dit niet te extreem te doen.


Fish & bird – Tom Waits


We had loved each other for over 5 years. I knew your smile and you knew my tears.

I had kissed your lips and you had hold me in your arms. I had taken you home and you had showed me your charms. But time started to eat away the magic. You started to notice all my little flaws. The way I leave the toilet seat up. The way I clean up the house and actually succeed in making it even dirtier. But I still saw the sparkle in your eyes, the little glint, the fire, the love for a sentimental sap. So I carried on with acting out my childhood dreams, with you cleaning up after me. But months went by and your eyes died out. You didn’t look at me with a feeling of love and a feeling of motherly affection. You started to get annoyed by all the things I did wrong.

And now we’re here. You’ve introduced him to me, told me his name, said you’re sorry and told me you love him. So now, all that’s left me is a shot glass, a broken dream and a whole lot of memories.

I’ve taken you apart to talk to you, to tell you all the things you still need to know. I took you apart to tell you I love you and I’ll probably always will. You don’t want me to be sad, but you know that will have to happen. So just be quiet and listen to me, before you take off. I do appreciate the things you do for me. I’m safe in your arms and happy with your kiss. I’ve drowned time and time again in your eyes and your smile.

But I’m too late. I should have grown up sooner. Should have opened my eyes to see yours close in shame. So all I’ll say now is… Love. Love him like you used to love me, but make sure it stays that way forever. Be happy. Promise me you’ll do everything you can to be that way. Care! Care for him, for you and for your future! I wish you love, happiness, affection and the sparkle to come back into your eyes. I see it when you look at him and that’s my cue. My time to go. I’ll drink and cry over losing you. But just as time eats away love, it will eat away the pain. So rest your head on his shoulders and look him in the eyes. Be happy, try to be, because I love you.


We hebben het allemaal al meegemaakt. Je zit naast haar. Ze praat tegen je. Je probeert niet te laten zien dat de wereld bestaat uit haar. Je luistert naar haar, geeft om haar en probeert voor het geluk te zorgen.

Maar elke keer komt ze weer langs met weer een nieuwe gast. Weer een nieuwe liefde. Terwijl jij weer aan de zijlijn staat.

Er zijn geen tips om dit te vermijden. Er zijn vage theorieën van pseudo-casanova’s. Liefde heeft geen regels en geen handleiding. We kunnen enkel hopen op een uitkomst. Hopen op iets dat ons samenhoudt. We moeten vechten tegen gewenning en verleiding.

Maar er is altijd wel iets dat samenbrengt. Iets dat die eeuwenoude waarde weer oproept.

Je kan veel doen als geliefde. Je kan vechten en sterven. Je kan liederen zingen en gedichten schrijven. Heel de wereld is vol van verhalen over geliefden die wereld rondreizen of doden voor hun liefde.

Maar het mooiste dat een geliefde ooit kan doen is haar afstaan aan een ander. Voor het geluk van de liefde die hij vanaf dan moet ontberen.

En op een moment ga je het beu zijn. Op een moment zeg je gewoon: fuck it! Ik doe het nimeer. Nimeer al die zever . Al die ruzie, al die leugens al dien bullshit. Volgende keer doe ik het ni, volgende keer zeg ik gewoon...maar dat gaat niet. Je kunt geen nee zeggen. Want we zijn allemaal op zoek naar dat klein beetje geluk dat we in elke relatie vinden. Maar het probleem is dat bij elke relatie dat geluk anders is. Maar elke keer is het mooi en elke keer is het puur.

Er zijn veel redenen om bedroefd te zijn. Er is haat, verdriet, de dood en angst.

Maar voor elke reden is er een reden om gelukkig te zijn. Elke negatief punt heeft een positief punt, al walgen we ervan dat te bedenken.

Er zijn de kleine dingen in het leven waar we trots en blij op moeten zijn.

Al wat ik nu verteld heb is mijn waarheid. Maak uw eigen mening en uw eigen idee. Al wat ik nu heb verkondigd is niet meer dan een visie. Een beeld op deze wereld en wat er in woont.

Zoek zelf uw waarheid, maar probeer ervoor te zorgen dat die u het gelukkigste maakt.


Sunday Sermon – Booker T. & The MG’s

Graviteit Vs. Lichtheid

Dit is een filosofische beschouwing die vertrekt vanuit De ondraaglijke lichtheid van het bestaan door Milan Kundera. Het is geschreven vanuit het standpunt van de zoon van Tomas:
Mijn moeder heeft altijd voor mij gezorgd. Ze heeft me voedsel en onderdak gegeven. Maar die dingen heb ik niet als belangrijk opgevat. Ze waren daar gewoon en hadden geen sterke invloed op mijn levensvisie. Ze behoorden tot de lichtheid van mijn leven. Ze waren factoren die al op voorhand waren bepaald. Een moeder houdt van haar kind en ondersteunt het. Ze vormden de basis van iets dagelijks als het gezinsleven. Het feit dat mijn vader afwezig was, was abnormaal. Een kind heeft een vader en een moeder. De verstoring van die balans, van die basis, verandert indringend de normale gang van zaken. De levenswijze verandert. Dat gebrek aan een vader en die verstoring van de balans zorgden voor de graviteit in mijn wereld. Het leven is van nature licht, maar de het zijn de dingen die van de natuur afwijken die de wereld zwaar maken.
Vroeger was er een vijver bij ons in de buurt. Er zwommen vissen in en er kwamen regelmatig wilde dieren drinken. Maar enkele jaren geleden werd een fabriek gebouwd in de buurt. De vissen stierven en kwamen aan het oppervlak drijven. De wilde dieren vluchtten weg door het geluid van de machines en door het gebrek aan voedsel. De vijver veranderde in een dode oase. Voor dat de fabriek kwam was het leven aan de vijver gevuld met lichtheid. Er stierven vissen en er stierven dieren, maar de schoonheid en de balans bleven intact. Het leven van de dieren wogen niet af tegenover de natuur. Ze waren te licht om cruciaal te zijn. De fabriek creëerde echter wel een graviteit. Zij hoorde daar niet. Ze was een factor die de balans verstoorde. De dood van e dieren werd daardoor ook belangrijk, want zij versterkten het beeld van de verwoeste schoonheid.


De lichtheid bracht geluk en rust met zich mee en de graviteit veroorzaakte weemoed en verwarring. Ik ga niet zeggen dat lichtheid beter is, want het gaat vaak gepaard met onderappreciatie. Ik onderapprecieer mijn moeder ook. Maar de lichtheid die zij door haar aanwezigheid geeft, wordt teniet gedaan door de afwezigheid van mijn vader. Die afwezigheid was zelfs zo sterk dat ik van die lichtheid wilde vluchten. Net zoals de invloed van de mens het ‘es muss sein’ is van de natuur, is ook de graviteit het ‘es muss sein’ van de lichtheid. Er zullen altijd bedroevende en verwarrende gebeurtenissen zijn en die zullen altijd de lichtheid omkantelen. Het is pas wanneer we die graviteit ontkrachten verwerken dat we terug in lichtheid kunnen leven, alhoewel die nooit zo licht zal zijn als voorheen.


Het ‘es muss sein’ van mijn leven was het hebben van enkel een moeder. De ontmoeting met mijn vader was dan ook een poging om die graviteit te ontkrachten. Ik ging vragen aan de fabriekseigenaar om zijn machines af te zetten. Ik had zelfs een petitie mee. Maar graviteit, die ontstaat vanuit het handelen van een persoon kan heel zelden worden ontkracht door het slachtoffer van die graviteit. Het enige wat ik kon doen was aan hem vragen die handeling te stoppen. Maar die keuze was nog altijd de zijne om te maken. Hij zag het terugnemen van zijn zoon als een last, die hij wou vermijden. Hij verkoos zijn lichtheid boven die van mij. Zo bleef zijn afwezigheid een graviteit. Hij had me duidelijk gezegd: “Es muss sein!” De fabriekseigenaar bleef rustig doordraaien. Maar net als die grond die hij vervuild, heeft ook mijn ziel een limiet. Op een bepaald moment is die grond gewoon te vervuild en hebben de anderen geleerd niet meer naar de vijver te gaan.
Ze hebben geleerd dat hun lichtheid niet meer zal terugkeren, zo heb ik ook geleerd de afwezigheid van mijn vader niet te proberen accepteren, maar om de dingen die mijn moeder mij doet te negeren. Ik heb mezelf gezegd dat er geen lichtheid was, in de hoop de graviteit als basisidee op te nemen. Het leven is altijd zwaar en is altijd verwarrend. Door de weemoed uit de graviteit te halen is die niet meer bepalend voor mijn geschiedenis, want die is er niet om op terug te blikken. Er is enkel de verwarring die ontstaat uit de zwaarheid van het leven. De graviteit is niet langer het ‘es muss sein’ van de lichtheid, maar de graviteit is het ‘es muss sein’ van het leven.

Extract uit Crooning Poetry

...

Jef: Wij zijn eigenlijk toch maar nietig, hé

Egbert: Hoe bedoelde?

Jef: Wij, mensen, het zelf tot beste uitgeroepen ras, niets anders dan een porie in het lichaam van het heelal.

Egbert: Daar heb je gelijk in. Wij stelden ons zelf boven elke ander diersoort, omdat we kunnen denken, leren, spelen en voelen maar, nu vraag ik u: Hoe is ons dat ten goede gekomen? De mensenwereld is gevuld met haat tegenover elkander. Oorlog, misdaad en terrorisme veroorzaken angst en maken het leven onmogelijk. Terwijl ondertussen de natuurlijke bronnen massaal worden omgezet in vervuiling. En waarvoor? Om de kers op de taart te zetten van weeral een of andere grote baas van een of ander wereldwijd bedrijf te zetten. Terwijl zijn rekening blijft groeien tot in de onmetelijkheid, leeft het merendeel van de bevolking in armoede. Nee, nee, nee! Mentaal zijn we niet gezegend. Lichamelijk evenmin. De mens is trots op zijn grote herseninhoud, maar of we het allemaal gebruiken is een andere zaak. Voor de rest is de mens inferieur aan de dieren. Een hond heeft een betere reuk en gehoor, een arend zijn zicht is honderd keer zo goed als dat van een mens. (Jef slaat op de grond) Zelfs die kakkerlak, die je juist brutaal hebt platgeslagen is op ook op een zekere manier superieur aan ons. De kakkerlak is als enige diersoort op aarde bestand tegen radioactiviteit. Dus wanneer alles en iedereen is gestorven door de nucleaire oorlog, massa verbruik en -vervuiling, zullen alle broertjes, zusjes neven en nichten, tantes en nonkels, vriendjes en vriendinnetjes van ons geplette vriendje genieten van een nieuwe wereld. Nee, nee, nee! De mens is zeker niet superieur. Allesbehalve zelfs. Ik zal het zo zeggen:Dat ultieme geluk waar de mens sinds de evacuatie van Adam en Eva van de Hof van Eden zoekt, vinden we niet in kennis, geld of god, maar in datgene dat de intellectuele arrogantie van pseudo-geleerd veracht, de dierlijkheid. Moest de mens zich alleen maar richten tot zijn basisbehoeften, dan was de wereld een veel mooiere en rustigere wereld. De mens ontdekt pas de zin van het leven, wanneer het denken hem is vergaan.

Cynisme >< Onschuldigheid

Er zijn verschillende soorten levensvisies, gaande van pessimistisch tot optimistisch, godsdienstig naar atheïstisch, Westers naar Oosters, links naar rechts etc. Degene die ik het meeste tegenkom zijn cynisme en onschuldigheid. Mijn interpretatie van deze woorden is anders dan die men gewoonlijk geeft aan deze termen. Om deze tegenstelling verder te kunnen verklaren, moet ik deze interpretaties zo duidelijk mogelijk proberen verwoorden. Als deze ook niet voldoende is, vraag ik mensen om mij erover aan te spreken om misverstanden tegen te gaan.

Cynisme: een vorm van hardheid, gepaard gaand met een vertrouwen in de koel- en barheid van het leven, met een sterke voorkeur voor de rede en bittere eerlijkheid. Ontstaat vaak door een leven met een aantal emotioneel zware momenten en komt dus meestal voor op een latere leeftijd omvat meestal ook een afkeer van meer optimistischere waarden en ideeën en het futiel verklaren van kleine dingen. Zorgt vaak voor een sterke emotionele instabiliteit.

Onschuldigheid : Het vrij zijn van zware, langdurige emotionele last en een geloof in optimistischere waarden. Het belangrijk achten van kleine dingen in het leven en hen een grote emotionele waarde meegeven. Hecht meer belang aan persoonlijke beleving dan aan de ratio. Gaat vaak gepaard met onbegrip ten tijde van zwaarder geladen momenten. Komt vooral voor op vroege leeftijd. Kan zorgen voor emotionele stabiliteit.

Onschuldigheid is in deze interpretatie niet gebonden aan kinderen en staat ook niet gelijk aan kinderlijkheid of kinderachtigheid. Cynisme moet men ook niet gelijk stellen aan pessimisme. Een gezonde vorm van cynisme leidt tot een correctere en neutralere kijk op de wereld. Maar het is pas wanneer we cynisme als enige visie nemen, dat er een vorm van nihilisme of een slechte binding met de maatschappij kan voorkomen.

Cynisme is vaak (ik ga het geen gevolg noemen) een mogelijke evolutie vanuit de onschuldigheid. De belevenis van het leven brengt last mee. De dood op zich is een neutraal, maar het is doordat de mens in staat is een interpretatie of emotionele waarde te geven aan zoiets, dat hij zo sterk geraakt kan worden door de dood. Dat geraakt zijn verandert de wereldvisie (meestal onschuldigheid) naar cynisme of toch in de meeste gevallen. Het vraagt een zekere emotionele kracht om door te zetten in onschuldigheid. Op dat punt kunnen we zeggen dat cynisme de makkelijke weg is.

Maar beide visies vragen om een constante innerlijke strijd. Cynisten moeten vechten tegen de pure rede en graviteit. En de onschuldigen moeten strijden om hun visie niet kwijt te raken.

Onschuldigheid is wel een vervorming van de wereld. Sinds de mens zijn geweld heeft kunnen controleren, heeft hij zich kunnen zetten tot massamoord. Hij is in staat mensen van zijn eigen soort van de aarde weg te vegen. Maar zelfs zonder die culturele verfijning pleegt hij dingen die we als gruwelijk beschouwen, terwijl ze enkel maar natuurlijk zijn. In Graviteit Vs. Lichtheid heb ik mijn idee over de waarde van het leven uitgeschreven (namelijk: van nature futiel, maar waardevol en zwaar door de menselijke beleving). Cynisme en Onschuldigheid zijn de beleving van deze uitersten. Tegen mijn eerste bedenkingen in is niet cynisme de beleving van de graviteit, maar wel de onschuldigheid. Graviteit is een visie die een onnoemelijke waarde geeft aan het leven. Onschuldigheid maakt het leven één van de grootste prioriteiten, samen met geluk. De verwarring die ontstaat in graviteit is de onschuldigheid die geconfronteerd wordt met de barheid, met de futiliteit van het leven, en dus het cynisme. Cynisme verlaagt het belang van het leven tot een schakel, niets meer. Daaruit komt ook een onderappreciatie van belangrijke, meer emotioneel getinte onderdelen van het leven.

Enkel de schoonheid van de lichtheid lijkt het cynisme te ontsnappen. Cynisme heeft de neiging het esthetische tot futiliteit te demoveren. De onschuldigheid heeft een grotere appreciatie voor de simpele en natuurlijke esthetiek.

Deze 2 visies zijn ongelooflijk sterk aanwezig in onze maatschappij en zeker in de levensfase waar ik in zit. M’n vrienden willen jong en liefdevol zijn en feesten tot de zon niet meer schijnt. Ik kan dit begrijpen, tot op een bepaald niveau toch. Maar ik kan hier niet in volgen. Ik zit te vast in een gedachtepatroon, gevuld met worstcase scenario’s en hypothetische vragen. Ik leid een semi-kluizenaarsbestaan, deels bepaald door mijn eigen keuzes en deels door gebrek aan uitgeefbaar geld. Ben ik jaloers? Ja. Simpel ja, punt. Ik ben jaloers op hun vermogen om zorgeloos te zijn. Om zich niets aan te trekken van de wereld buitenaf. Voel ik mij daarom als mindere? Tuurlijk niet. Mijn nood aan rust en mijn gedrag als loner heeft mee geleid tot mijn voorliefde voor schrijven. Ook mijn liefde voor jazz en filosofie is hieruit voort geschoten. Wil ik daarmee zeggen dat diegene die op de meer zorgeloze manier leven die dingen niet appreciëren? Nee, dat zeg ik niet. Ik zou graag die 2 levenswijzen combineren, maar ben er niet echt toe in staat.

Mijn semi-kluizenaarsbestaan heeft ook een golf van cynisme bij me teweeggebracht. Een golf die maar langzaamaan terugtrekt. Samen met mijn liefde voor melancholie heeft mijn cynisme een liefde-haatrelatie gecreëerd met de onschuldigheid. Ik kan vertederd raken door het simpele geluk mensen uit kleine dingen kunnen halen, maar kan me storen wanneer dat geluk en diens oorzaak niet in de grotere kader van het menselijk (en eigenlijk alle, want de mens is maar een schakel die zich groter waant dan hij is) bestaan. Ik ben jaloers op hun redeneringen die leiden tot levenslust, maar kan een sadistisch genoegen halen uit hun verwarring, wanneer ze geconfronteerd worden met zaken die hun redeneringen als fout tonen (om ervoor te zorgen dat ik hier niet als gruwelijk monster wordt aanzien, ik zal meteen medelijden krijgen wanneer zij er echt door ontzet raken).

Ben ik gerechtvaardigd cynisch? Ja, nee en gerechtvaardigd?

Ik heb bepaalde zaken meegemaakt die een zware emotionele last me zich hebben meegebracht. De futiliteit van bepaalde zaken (dan zie ik deze futiliteit in het kader van de wereld) is al op meerdere manieren aan mij tentoongesteld. Maar ik zien mijn leven niet als een ongelooflijk traumatische ervaring. Er zijn mensen die veel meer hebben doorstaan, mensen waar mijn cynisme door verward raakt, mensen die ondanks alles nog niet in cynisme zijn vervallen. En gerechtvaardigd? Moet een wereldvisie gerechtvaardigd worden? Elk wezen dat tot het vormen van een mening in staat is, heeft recht op zijn eigen mening, hoe ziek en antimaatschappelijk deze ook mogen zijn. Dus ik zie niet in waarom mijn cynisme, een gematigde visie, gerechtvaardigd zou moeten worden.

De mens leeft in religie, in atheïsme, in liefde, in haat, in cynisme, in onschuldigheid, maar hij leeft en daar draait het om. Hij is vrij zijn visie op te stellen en te behouden. En daarom zou ik ook nooit iemands visie willen vernietigen, verbreken of als belachelijk bestempelen.

Leef, heb lief en denk na! Geniet ervan!

Advice, like youth, probably just waisted on the young - Mary Schmich

Ik kan niet zeggen dat dit van mij is. Dat wil ik ook niet. Kunst moet onder de juiste naam verspreid worden en dit nog meer bij woorden. Woorden zijn voor iedereen verstaanbaar en anders kunnen ze vertaald worden. Daarom moet het ook duidelijk zijn van wie ze komen, om diegene eer toe te dienen of juist te verachten. Mary Schmich schreef in 1997 een column voor een Amerikaans tijdschrift. Door de jaren heen werd er steeds een andere schrijver vermeld, maar deze woorden zijn en blijven van haar. Deze column, dit advies is één van de beste dat ik al gekregen heb. Ik deel het dan ook met jullie, in de hoop dat jullie ook iets meepakken.
If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be
it. The long term benefits of sunscreen have been proved by
scientists whereas the rest of my advice has no basis more reliable
than my own meandering
experience…I will dispense this advice now.
Enjoy the power and beauty of your youth; oh nevermind; you will not
understand the power and beauty of your youth until they have faded.
But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and
recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before
you and how fabulous you really looked….You’re not as fat as you
imagine.
Don’t worry about the future; or worry, but know that worrying is as
effective as trying to solve an algebra equation by chewing
bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that
never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm
on some idle Tuesday.
Do one thing everyday that scares you
Sing
Don’t be reckless with other people’s hearts, don’t put up with
people who are reckless with yours.
Floss
Don’t waste your time on jealousy; sometimes you’re ahead, sometimes
you’re behind…the race is long, and in the end, it’s only with
yourself.
Remember the compliments you receive, forget the insults; if you
succeed in doing this, tell me how.
Keep your old love letters, throw away your old bank statements.
Stretch
Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your
life…the most interesting people I know didn’t know at 22 what they
wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year
olds I know still don’t.
Get plenty of calcium.
Be kind to your knees, you’ll miss them when they’re gone.
Maybe you’ll marry, maybe you won’t, maybe you’ll have children,maybe
you won’t, maybe you’ll divorce at 40, maybe you’ll dance the funky
chicken on your 75th wedding anniversary…what ever you do, don’t
congratulate yourself too much or berate yourself either – your
choices are half chance, so are everybody else’s. Enjoy your body,
use it every way you can…don’t be afraid of it, or what other people
think of it, it’s the greatest instrument you’ll ever
own..
Dance…even if you have nowhere to do it but in your own living room.
Read the directions, even if you don’t follow them.
Do NOT read beauty magazines, they will only make you feel ugly.
Get to know your parents, you never know when they’ll be gone for
good.
Be nice to your siblings; they are the best link to your past and the
people most likely to stick with you in the future.
Understand that friends come and go,but for the precious few you
should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography and
lifestyle because the older you get, the more you need the people you
knew when you were young.
Live in New York City once, but leave before it makes you hard; live
in Northern California once, but leave before it makes you soft.
Travel.
Accept certain inalienable truths, prices will rise, politicians will
philander, you too will get old, and when you do you’ll fantasize
that when you were young prices were reasonable, politicians were
noble and children respected their elders.
Respect your elders.
Don’t expect anyone else to support you. Maybe you have a trust fund,
maybe you have a wealthy spouse; but you never know when either one
might run out.
Don’t mess too much with your hair, or by the time you're 40, it will
look 85.
Be careful whose advice you buy, but, be patient with those who
supply it. Advice is a form of nostalgia, dispensing it is a way of
fishing the past from the disposal, wiping it off, painting over the
ugly parts and recycling it for more than
it’s worth.
But trust me on the sunscreen…

17 % vol. A view on life

So this is it, I guess. The beginning of a confessional by a 17 year old guy, with an over romantic side and a cynical view on people. I’m here to tell you about a view on life, tainted by my adventures and mishaps.
The world is harsh and beautiful. It’s enchanting with its wondrous sight, but revolting with its hidden goals. It will show greatness in the smallest of things and narrow-mindedness in the greatest manifestations. The serene beauty of a flower and the inhumanity of war are both part of this world and are both equally important.
But flowers lose their petals and wars end by force or by reasoning.
Just as this world revolves is defined by those two characteristics, so is life.
We can find absolute bliss in a lover’s kiss, a friends laughter or family member’s embrace. But we also find fear and sadness in the loss of partners and the loneliness we more and more often find in a sterile Western society.
The things I’ve just talked about are things everyone experiences. Everyone meets love and loses it. And how hard it may seem, we all seem to fall for love’s charms over and over again. But that is the beauty of love. A constant rebirth of one of the purest feelings, although some say only the everlasting one is real.
I’m 17 now. I’ve been through childhood and puberty and I already have experienced moments in life I wouldn’t wish anyone had to experience. And in another way, I wish everyone does. Because the most awful moments in our life are those we learn the most of.
I still fight for tolerance and peace, but my life has learned me to see that these dreams are worth fighting for, but they are nothing more than dreams and unachievable. 
I’ve not lost my childhood values, but I’ve watered them down. I’ve learned to live this life in moderation. And just as a glass of Baileys, there’s a strong taste, but with a soothing effect. Moderation has become a lifestyle and a seemingly good alcohol percentage.
This was it. The beginning of my confessional and a description of the point of view from which it’s written.

-Op aanvraag van Liesbeth Verheyen-

Moonshine, made with love

Moonshine heeft 2 betekenissen. De eerste is de meest romantische. Maneschijn. Die zachte schimmering, die de wereld hult in een witte schijn, versterkt of verstoord door de straatlantaarns om ons heen. Ze is het licht dat geliefden naar huis leidt, die bescheiden vriend die ervoor zorgt dat je niet verdwaald, zelfs niet in de hulst van de nacht.

De tweede is zelf-gebrouwen alcohol. Vooral bekend door de drooglegging van 1917 in Amerika, staat het symbool voor rebellie. Weg met het strikte regime, tijd voor illegale drank. Het gevaar van de Moonshine was wel de toxische mengelingen waar men blind kan van worden.
Zijn naam krijgt hij van de smokkelaars die de drank in het midden van de nacht over de grens en door het land moesten smokkelen.

2 compleet verschillende definities, maar allebei met een zekere romantische waarde. En allebei passen ze bij deze site. Een mengeling van dingen uit mijn dagelijks leven, gemengd met romantiek en een poging tot een kritisch oog op onze maatschappij en onze visie op de wereld.