Het is kermis op de kaai bij het Steen. Allez ja, “kermis”. Er staat nen draaimolen en een schietkraam. En den goeien “ouden” kermismuziek is er ook weer. Het vreemde aan het nummer dat ik hoor als ik aankom is dat de tekst maar één zin lijkt te bevatten en wat ik versta is: “Hij was zo zat.” Toegegeven ik heb al veel vreemdere teksten gehoord en de zin zou zo gemakkelijk kunnen voorkomen in nederhop, maar wanneer het door een meisje van maximum 12-13 jaar wordt gezongen met een melodie die sterk doet denken aan K3, dan begin je toch vragen te stellen. Ach ja, zal wel aan mijn zieke geest liggen zeker. Hoeza! Hoeza! De Tall Ship Races gaan weer beginnen. Ik heb dat ding nog nooit van mijn leven bijgewoond en eerlijk gezegd kunnen die dingen mij ni echt interesseren. Toegegeven als ik naar de schepen kijk zijn ze majestueus, mooi en indrukwekkend, maar daar houdt het dan ook op. Het feit dat deze sport nog steeds de tand des tijds doorstaat is best...ontroerend. Niet dat ik hier half lig te wenen, maar het doet wel iets met me. Veel dingen verdwijnen na enkele jaren (of eeuwen), waardoor de dingen die wel blijven bestaan automatisch een romantische waarde krijgen. Bij mij zijn er ook veel dingen veranderd/verdwenen (schrap naar believen). Als we de laatste 3 jaar van mijn leven bekijken ben ik erg veranderd. Ik ben een broer, een opa en een oma kwijtgeraakt. Ik heb m'n eerste relatie gehad, ben m'n maagdelijkheid verloren, heb live gezongen, ben afgestudeerd van het middelbaar, ben ingeschreven op de universiteit van Antwerpen (filo here I come), ben opener geworden, ben voor het eerst zat geweest, regelmatig beginnen drinken,... niet slecht voor 2,5 jaar, want het derde jaar is nog niet af (telt mijn keuze van tijdspanne?) En ik kan nog doorgaan eigenlijk. Maar ondanks dat alles ben nog steeds op bepaalde punten hetzelfde. Ik ben nog steeds niet sportief, ben nog altijd schrijver/dichter, heb nog steeds een ongelooflijk zwak voor vrouwen, jazz en romantiek. Mijn leider die me hier plots aanspreekt terwijl hij op patrouille is, doet me er ook aan denken dat ik geen chiroleider wordt. M'n liefde voor theater is gewoon groter en theater+chiro+studies gaat gewoon niet. Dus die carrière stopt daar ook. Tijd voor een metafoor? Ach ja, waarom ook niet. Een draaimolen verandert niet. Het is waar dat eigenschappen veranderen van plaats maar ze blijven hetzelfde. Zo bewegen ook onze karaktereigenschappen. We zijn op de ene moment meer gefocust op A dan op B. Als de eend het dichtst staat kijk je daarnaar, totdat de UFO zijn plaats inneemt. Tijd voor nog een metafoor? Awel ja, we doen eens zot.
De tweemaster die hier aangemeerd lag is ondertussen weggevaren. Hij gaat nieuwe dingen tegenkomen en in nieuwe omgevingen terechtkomen. Ik denk dat je de metafoor al wel ziet aankomen. We bewegen ons en belanden steeds op nieuwe plaatsen in ons leven.
Het enige dat we moeten vinden is iets dat ons vooruitstuwt.
Het leuke aan deze twee metaforen is dat je ze zou moeten combineren om een juist beeld te krijgen.
De mens is een draaimolen op een tweemaster, een onveranderlijke vaste essentie die de omgeving waarneem met een wisselende focus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten