Blogs

Mensen zijn...raar.
Doorheen al mijn jaren van sociaal zijn heb ik ontdekt dat mensen niet graag praten over wat er echt in hun omgaat. Ze houden die dingen tot het minimum.
Dit kan komen omdat ze zelf niet helemaal beseffen wat er aan de gang is in hun emotionele wereld, omdat er geen tijd is, geen juiste sfeer of omdat het gewoon te onaangenaam is.
Ergens vind ik dat erg. De belangrijkste factor van het leven is beleving en beleving bestaat nu eenmaal uit emoties.
Over emoties praten is voor mij ook een deel van m'n persoonlijke verrijking (zowel op gebied van m'n eigen emoties als van mijn filosofie). Hence, my discontent.
Maar ik ga niemand dwingen om over die dingen te praten, want dat zorgt gewoon voor een vertekend beeld en waarschijnlijk hier en daar het einde van een vriendschap.

Ik heb deze blog sinds ergens in mei. Ik heb hem opgestart omdat Jim niet op mijn andere site kon en hij ook mijn werkjes wou lezen.
Die andere site heb ik sinds begin 2010 en er staat ongeveer hetzelfde op beide sites.
Op deze blog heb ik veel van mijn gedachten kwijtgeraakt en heb ik ook veel nieuwe inzichten verworven.
Maar die dingen kon ik evengoed doen in het dagelijks leven.

Steeds meer en meer van mijn vrienden en vriendinnen starten een blog en schrijven daar dingen op die waarvan ik in het dagelijks leven geen flauw besef van had dat die zaken door hun hoofd suisden.
Maar waarom komen dingen er pas uit als we ze internationaal bekend maken in een virtueel dagboek (wat het concept van het dagboek compleet onderuithaalt)?
Is het...eerste keer dat ik echt geen duidelijke oorzaak kan vinden, buiten dan dat ik misschien niet een relatie heb waarin die emoties en onderwerpen kunnen aangehaald worden.
Maar als het dat niet is, dan weet ik het niet echt.
Misschien is het het resultaat van het steriel worden van onze maatschappij. We zijn haast niet meer uitbundig (iets wat ik echt prachtig vind in de Afrikaanse culturen waar ik mee in contact kom). We zitten vast in ons gezin en in onze vriendengroep en toch ontstaat er een muur. Een muur die gebroken wordt door de ongelimiteerdheid van het internet.
Het kan ook zijn dat men niet direct een reactie waarneemt als mensen het lezen. We zitten er niet naast en zien hun gezicht niet vertrekken in een glimlach, een bezorgde blik of een woedende uitbarsting.
Kan het dat zijn? Of is het een mengeling? Een vlucht van steriliteit door de onpersoonlijkheid van het internet.

Ach ja, ik heb geen zin om me daar in te verdiepen dus ga ik het hier maar bij laten.
Mensen zijn raar en ik vrees dat we onze persoonlijkheid gaan uploaden naar blogs, waardoor we in het echte leven slechts robots zijn die elkaar willen paaien en hun eigenlijke drijfveren en gedachten achterwege laten.