“Le silence eternel des ces espaces infinis
m'effraie.”
-Blaise Pascal, Pensées, 1669-
De onrijpe mens is snel geneigd een monopolie op de
waarheid op te eisen. Zijn emoties en passies drijven hem naar een
epistemologische dictatuur. Die neiging wordt versterkt wanneer het
aankomt op zijn eigen leven. Hij wil leven zoals hij wil leven,
volgens regels die hij heeft opgesteld of desnoods mee akkoord gaat.
Kijkt hij achterom, dan ziet hij het ontstaan van een eigenheid, een
onmiskenbare singulariteit die in de wereld een plaats inneemt die
geen ander toekomt. Kijkt hij om zich heen, dan ziet hij een vrucht,
rijp om te plukken, of een braakliggende akker, slechts bloeiend in
onkruid en modder, maar hoe dan ook de plaats waar hij een hand in
speelt, een hand die niet geketend zal worden door een ander dan
zichzelf. Kijkt hij voor zich uit, dan ziet hij de volbrenging van al
zijn dromen en wensen en het graf dat voor hem klaar staat, met een
epitaaf ter zijner vereeuwiging. Mag ik u vragen wat een mens doet
wanneer hij wel rijp is? Waar ligt de grens tussen de hybris van de
jeugd en de overmoed van de volwassene? De mens is een dier dat
domineert, zowel in staat als in gezelschap en wanneer de
buitenwereld niet op de knieën valt, begint hij aan een innerlijke
zelfkastijding ter controle van de ziel. Spreek woede en word
gehoord! Spreek liefde en matiging en vind een wereld die doof is
geworden door te luisteren naar uw tegenstander!
Maar laten wij waarheid zoeken in onszelf. Wat vinden we
dan? Niet meer dan steentjes van een mozaïek, die steeds van vorm en
kleur verandert, naargelang de toeschouwer zijn gemoed. De wereld is
groter dan het menselijk besef van de ene en ook van de vele. Zij
sijpelt tussen opvattingen door, een onuitgesproken destillatie van
verleden, heden en toekomst, niet gebonden aan categorieën of
vastgelegd in oudewijvenpraat. De wereld rust in de ervaring en
emotie voor taal en gedachte. Zij passioneert ons om dan te verdwijnen
wanneer wij haar willen aanspreken, als de verlegen geheime geliefde,
die zwijgt wanneer haar fluisteren door haar geliefde wordt
beantwoordt.
Waar moeten wij dan waarheid zoeken als wij zelf geen
totaliteit bezitten en de wereld te schuchter is om onze vraag te
beantwoorden? Zoek waarheid bij de werelden die wel tot u spreken.
Zoek waarheid bij uw medemens en tracht de mozaïek te herbouwen.
Spreek tot anderen en ontdek de indirecte stem van de wereld om ons
heen, want zoals de puzzelaar het voorbeeld van de doos begint te
herkennen in de kleine constellaties van puzzelstukjes die hij al
heeft gevormd, zo beginnen wij de wereld te herkennen in het
samenbrengen van gedachten en visies, hoewel wij het zonder voorbeeld
zullen moeten stellen. Spreek en luister, ontdek waar de grenzen van
uw singulariteit liggen en een overstap naar het transcendente, naar
de ander en naar de wereld wordt gezet. Laat u troosten door de
woorden van een ander en laat u verleiden door zijn tong.
Het leven is te groot om te vatten in en op zichzelf,
haar essentie ligt in haar uiterlijkheid. Bewonder haar, bestudeer
haar, maar vergeet nooit dat zij nooit volledig de uwe zal zijn, maar
steeds op zichzelf blijft bestaan, toegankelijk voor allen, maar
slechts te bezitten voor hen die haar delen.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dit is het voorwoord voor een korte paper die ik moet schrijven dit jaar. Of hij ook bij de paper zal worden toegevoegd, hangt af van het aantal pagina's dat mijn paper heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten