15/02/2011
Waar houdt het leven op? Bij het afsterven van de vitale functies? Ons materiële stopt inderdaad op dat punt. Elk levend wezen is in die zin “dood” nadat een nog niet bepaalde tijd op deze wereldbol is verstreken -de befaamde tijd op aarde-. Maar veel zaken, incl. zaken zonder een eigen bewustzijn, leven voort in de herinnering van de nabestaanden. Er is dus ook nog een 'memoriaal' leven. Maar ook daar komt een einde aan. Over 3 generaties kent men mij niet meer en toch is er nog een vorm van leven -hoewel zeer exclusief- dat het memoriale overschrijdt. Namelijk het cultuur-historische leven, weggelegd voor de grootsten op aarde. Vivaldi, Mondriaan en Vesalius leven voor in hun kunst of in hun belang in de ontwikkeling ervan, evenals Julius Caesar en Rommel voortbestaan in onze geschiedenis en onze opvoeding. Maar dat is een heel precaire vorm van bestaan door de constante dynamiek van wat bij elk individu als belangrijk wordt bestempeld. En zo kan ook een einde komen aan die vorm van nabestaan doordat de maatschappij een culturele teloorgang ondergaat.
Het lijkt dus dat de mens gedoemd is te sterven en vergeten te worden, net zoals alles op deze wereld. Vergeten kan ik niet ontkennen, maar sterven doen we niet per sé -hoewel dit in essentie kunnen worden omgewisseld-. Zelfs wanneer ik ben overleden en m'n naam of m'n identiteit niets zegt bij mijn nazaad, dan zal ik nabestaan als een 'impliciete' of 'intrensieke' levensvorm.
In de oneindige mogelijkheden van dit bestaan is elke mogelijkheid impliciet aanwezig. De onsterfelijke mens is aanwezig als resultaat van hoop en verlangen*. Hij wordt al gevormd door acties die zich op dit moment voltrekken. Allemaal goed en wel als toekomstbeeld, maar we hadden het hier over de materieel overledenen en specifieker de “kleine” overledene. Net zoals dat het heden de toekomst vormt, doet het verleden dat. Zo is de “kleine” man altijd impliciet levende. Die “kleine dode” of 'implicieteling' krijgt zelfs nog een extra rol toegekend, want als alles te zwaar wordt, is er nog steeds de zwakke troost “dat je niet de eerste bent, dat er nog voor je zijn geweest”. Dat is de impliciete onsterfelijkheid.
------------------------------------------------------------------------------------------------
*
hoop: een wenselijk gevoel gericht op iets dat men ontbreekt of een actie die zich kan voltrekken
Verlangen: een wenselijk gevoel gericht op iets of iemand waarbij de persoon die verlangt zelf acties onderneemt om het object van zijn verlangen te bereiken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten