-geen datum- Het wiel blijft draaien
Nieuwe lessen, nieuwe proffen, nieuw academiejaar en toch bekruipt me een gevoel van herhaling. Erger nog is dat het in mijn denken geen geheel ongerechtvaardigd gevoel is. De achtergrond verandert niet zo vaak of toch niet op een manier die een sterke invloed heeft op onze beleving. De mens kan zich niet bezighouden met de dagdagelijkse beslommeringen van het verleden (“Who wants yesterdays paper?”) en hoe vaak beleeft de de doorsnee-mens iets werkelijk spectaculairs of tragisch in deze wereld? En er is dan ook nog de kans dat we in een routine belanden die ons voor verandering afstompt of de invloed van een reeds gebeurde verandering terugdringt of zelfs ongedaan maakt. Maar misschien is er nog een ergere situatie: Wat als verandering de routine wordt?
Wat als de mens houvast weigert of niet in staat is houvast te accepteren? Wat als stilstand bevreemdend is en zelfs negatief wordt beoordeeld? Wat als het steeds nieuw is, steeds anders, steeds jong en onervaren? Waar ligt de (ziele)rust die de mens nodig heeft?
Een eindeloze indeterminatie, los van voorafgaandheid of toekomst, die ons drijft naar een existentieel niemandsland, een niemandsland omdat er niemand is geweest en dus nagenoeg onherbergzaam is voor het individu dat een houvast zou moeten creëren, een wereld zou moeten bouwen.
Nieuwe lessen, nieuwe proffen, nieuw academiejaar en toch bekruipt me een gevoel van herhaling. Erger nog is dat het in mijn denken geen geheel ongerechtvaardigd gevoel is. De achtergrond verandert niet zo vaak of toch niet op een manier die een sterke invloed heeft op onze beleving. De mens kan zich niet bezighouden met de dagdagelijkse beslommeringen van het verleden (“Who wants yesterdays paper?”) en hoe vaak beleeft de de doorsnee-mens iets werkelijk spectaculairs of tragisch in deze wereld? En er is dan ook nog de kans dat we in een routine belanden die ons voor verandering afstompt of de invloed van een reeds gebeurde verandering terugdringt of zelfs ongedaan maakt. Maar misschien is er nog een ergere situatie: Wat als verandering de routine wordt?
Wat als de mens houvast weigert of niet in staat is houvast te accepteren? Wat als stilstand bevreemdend is en zelfs negatief wordt beoordeeld? Wat als het steeds nieuw is, steeds anders, steeds jong en onervaren? Waar ligt de (ziele)rust die de mens nodig heeft?
Een eindeloze indeterminatie, los van voorafgaandheid of toekomst, die ons drijft naar een existentieel niemandsland, een niemandsland omdat er niemand is geweest en dus nagenoeg onherbergzaam is voor het individu dat een houvast zou moeten creëren, een wereld zou moeten bouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten